“Şiirler yazdım, kitaplar okudum

Elime bir bardak aldım, onu yeniden oydum

Derinlerde kaldım böyle bir zaman

Kim bulmuş ki yerini, kim ne anlamış sanki mutluluktan

Ey yağmur sonraları, loş bahçeler, akşam sefaları

Söyleşin benimle biraz bir kere gelmiş bulundum.”

İşte böyle yazmış ‘Gelmiş Bulundum’ şiirinde, üstad Edip Cansever. Daha önce dokunmadıysanız Edip Cansever şiirlerine, ilk fırsatta deneyimlemenizi tavsiye ederim. O ayrı… Esas ki şiirinde pek çok şeyi söylemiş, yaşam denilen bu düş sahnesini özetlemiş. Özetlemiş de yeryüzünde bizimle birlikte yaşamakta olan altı milyar dünyalının kaçı acaba bu düş sahnesini, onun ötesinde ciddiye alıyor, siz bir düşünün. Ve düşünün şapkanızı önünüze alın, bilmem kaçımız acaba yaşam denilen bu basit mevzuyu hırslarımızın Gladyo arenasına dönüştürüyoruz. Beynindeki kıskançlık lobuna, ruhundaki hırs fırtınasına sahip çıkamayan insanlarla dolu çevremiz. Kendisinin herşeyi ama herşeyi olduğu halde fukaranın, garibin, mazlum olanın sahip olduğu bir avuç mutluluğu, bir avuç inancı kıskananlar var ya onlar daha da beter. Gözlerini bürüyen şey, önlerine çıkan her ne varsa şuncacık dünyalıya nefret olarak geri dönüyor bu insanların. Neden mi? Nedeni hala ve ne yazık ki yaradılışın gerçeğini, varoluşun temelini anlayamamalarından kaynaklanıyor. Dostlar, bir insan her neye inanırsa inansın ona yürekten adamalı kendini. Çünkü ‘biz inandık’ dedikleri şeyin çoğunda bu hırs ve kıskançlık kâfirleri yalan söylüyor. Hırsları evlerinden önce yuva yapmış bu insanlar yaradılışın gayesine tamamen ters bir şekilde zürriyetleri (yani evlatları, torunları..), malları, makamları ile övünüyorlar. Oysa bilmezler onlar hoşgörüyü, anlayışı, gerçek ‘Yar’ sevgisini…Kalpleri açılmamıştır onların; kalp gözü yerine kıskançlık penceresinden hayata bakarlar. Kendilerinden olmayanları, kendileri gibi olmayanları beğenmez, küçümserler. Sahip olduğun herşeyin tek ve gerçek bir sahibi olduğunu göremezler. Bunlar okuyup ihsan edenden çok hekim, mühendis, öğretmen kısaca işin erbabı olurlar. Çünkü onlar boş başaklardır canım okuyan. Eğilip bükülen tevazu sahibi dolu başağın aksine, mağrur ve hadsiz bir şekilde dik durduk zannederler. Edip üstadın dediği gibi bir kere gelmiş bulunmanın ihsanına erişemezler onlar.

Oysa yaşam bir kahvenin hatırı kadar ‘kısa’ bir sohbetten, Yaradan’ a ve onun yarattıklarına hoş gelecek bir düş sahnesinden başkaca bir şey değildir. Anlayana, kalbini açana…

Feride Hande Gemici