Yaşam zıtlıklarla yaratılmış denilir ya, esasında o zıtlıklar birbiri olmadan var olamayan yani birbirini ‘tamam’ eden şeyler. Bu yüzden ‘var’ı da bir ‘yok’ u da. Yani hepimiz için masalın başı da sonu da aynı. Aynı da, tadı da bir mi? Pek tabi ki okunduğunda lezzete ulaştıran yer kendi masalımızın tam ortası. O geçen sürede ne yaptığımız, nasıl biri olduğumuz? Bu ikisi bizi biz yapan bütünün de tam karşılığı esasında. Bilmiyorum yaşarken sorgulama yapıyor musunuz? Yoksa ‘Ay ne sorgulayacağım hayatı, deli miyim?’ mi diyorsunuz? Çünkü işte bu sorgulama, masalınızın gelişme bölümündeki tüm yaşanılanların cevabı oluyor. Lezzetini değerlendireceğimiz bölüm için sorgulayabilmek çok önemli.

Sizce Yüce Yaradan’ın bizi keyfimizin sınırlarını zorlamamız için yaratmış olması mümkün mü? Bilmem, kimine göre belki...  Ama esası öyle değil. İnanıyorum, değil her bir insan şu yaşamda var olmuş her bir maddenin üzerine yüklenen bir anlam muhakkak ki var.  Ben kimim? Beni toplumda, ailemde ben yapan şeylerin tanımı nedir? Ne bileyim, kendimi bir başkasına göre daha cömert, daha anlayışlı, daha yardımsever mi görüyorum? Yahut daha sabırsız, daha fevri, daha aldırmaz tavırlarım mı var? Ben, insanlara zarar mı veriyorum yoksa yararım mı dokunuyor? Yahut bu ikisinin terazisi ne vaziyette? Bana bu canı ve bu yaşamı bahşeden için ne yapıyorum? Yaşadığım şu ana kadar, herhangi birine yardım elimi uzattım mı? Birini karanlıklarından çıkarıp, ışığı oldum mu? Bir alıp, bin koyabildim mi mesela? Mesela olmazlarım aslında zorunluluklarım mı? Severek mi yaşıyorum işimi, eşimi, ailemi, dostlarımı? Yoksa bunlar mecburiyetlerin olmazları mı? Aklınızı karıştıracak, içinize sıkıntı verecek değilim. Yaşamınızın en azından bir kısmında bunlar ve benzeri şeyleri sorgulamaya başlamışsanız masalınızı da en özgün şekilde yazıyorsunuz, demektir. Zaten farkında bile olmadan içinde bulunduğumuz olaylar işte bilincimizdeki bu sorgulamaların sonuçları oluyor esasında.

Biliyor musunuz hepimiz kendi masalımızı yazarken  ‘ben’ oluyoruz aslında. Kendimizi çözümleme, kendimiz üzerinden de neyi ne kadar yaşamamız, neyin ne kadar içinde olmamız gerektiğini de öğreniyoruz. Fena halde toplum yararını düşünen biri olarak ben, bireysel ürettiklerimle yaşamayı daha çok seviyorum mesela. Ama çoğunlukla toplu yapılacak işlerden kaçıyorum. Bireysel üretimim, bireysel bilgi ve becerimle topluma ve yaşama fayda vermeyi istiyorum. Çünkü bizler, fark etmeden topluluklar içinde toplum için kayboluyoruz. Arkamızı kalabalıklara dayayarak kendi dünyamızın, deryamızın sınırlarını göremiyoruz. Naçizane bu yüzden bireysel olarak en azından birkaç şey yapın derim. Bunun insana verdiği hazzı anlatmak mümkün değil kanımca. Bir de elbette topluluklar, cemiyetler, birlikler, dernekler olmadan yaşayamayanlarımız var. Çok görmüyorum. İnsan onlardan da ne deneyimler elde ediyor biliyorum. Ancak daima bu toplulukların da arkasında yaşamamamız gerektiğini söylemeye çalışıyorum. İşte o vakit ‘Şimdi artık sen de herkes gibisin, sevgilim…” diyen şairin kulaklarını çınlatmanız gerekliliğini hatırlatıyorum.

Evet…

Bir varmış, bir yokmuş… Kendi masalının kahramanları olanlar ermişler muratlarına, biz de çıkalım kerevetine. Gökten de üç elma düşmüş, biri o masalın kahramanlarına, biri size, birisi de bana…

Feride Hande Gemici