“Hasretlerimi özlüyorum.” Cümlesinin ardına birçoğumuz bambaşka senaryolar yazabiliriz. Ancak bu sözü söyleyip anlatmak istediklerine devam eden kişinin derdi, sıkıntısı biraz da farklı. Onun derdi bir zamanlar çok emek verip, vefalı davrandığı dostlarına duyduğu hasretin artık içinde olmaması. Yani kırgınlıkları, sergilenen vefasızlıklar içinde  o kadar büyümüş ki; o acı veren hasret duygusunu bile hissedemez olmuş.  Bin koymuş, bir bile alamamış. Fedakârlığı hep kendi yapmış, karşılığını bulamamış. Bu sebeple de bir zamanlar ayrı kaldığı vakitler hasret duyduğu dostlarına artık aynı hasretleri duyamıyor ve kaybettiği hasretlerine üzülüyor.

Açıkçası ben hiç bu iki sözcüğü yan yana getirip, serzenişimi böyle açık bir şekilde ifade etmeyi düşünmemiştim. Ta ki bu hayatta en önem verdiğim kişilerden birinin “Hasretlerimi özlüyorum...” ile başlayan nasihatini dinleyene kadar. Öyle ya insan bir gün hasret kaldığı şeye hasret kalmaktan vazgeçebilir. Ve demek ki bu vazgeçiş onu yaralayacak ve üzecektir. Çünkü yaşamı hep karşılıksız yaşamışsındır. Bin koyup, bir almayı bile aklına getirmemiş, beklememişsindir. Ama bir gün belki de yaşın kemale ereceği o vakitlerde bu hasretlerin yalnızca ‘sen’ olduğun için var olduğunu anlayacaksındır. Elbette karşılıksızlık bir Allah’a mahsustur. Haşa, biz faniler o halde ne suretle karşılıksız bir şekilde yaşayabiliyoruz? Açıklamak isterim ki karşılık mevzuu burada madden bir ölçü olarak belirtilmiyor. Anlatanın daima karşı taraf olması, sorunların yalnızca başkalarına ait olması; ‘sen’in daima problem çözen, dinleyen, sıkıntıyı içine atan taraf olmanla alakalı çoğu zaman. Yani dostluk dediğimiz şey de işte kırılacaksa tam bu noktada kırılıyor. Yaşam hep tek tarafın yüklendiği bir teraziye izin vermez canım okuyan. Bu bir süre sorun yokmuş gibi görünse de insan fıtratı en nihayetinde buna karşı bir duruş sergiler. Ve bir gün gelir “Hasretlerimi özlüyorum.” Cümlesinde durup kalır.

Bu cümleye bağlanan nasihatta, “Öyle yaşa ki bir gün o olgunluk evresine geldiğinde hasretlerini özleyecek yaralanmaları yüreğinde kanıyor halde bırakma!” fena halde önem taşıyor kanımca. Yani bana, bizlere ‘sadeleş’ diyor. Herkesin yükünü üzerinde taşımak bir başarı değil. Başarı o yükleri dengeli bir şekilde paylaşmayı bilmekte, diyor. Çok kalabalıkların insanı mutlu etmekten çok zayıf bırakıp, mutsuz edeceğini söylüyor. Sendeki ışığı her gören, güneş misali “Beni de ısıt, beni de!” diye pervane olacak ya buna izin verme diyor. Kendi ışığını söndürme, önce kendin için ışığını saç diyor.

Vuslat olduğu sürece hasretler güzeldir. Bu yüzden güzel hasretlerimiz bilinenin aksine bizi üzmez canım okuyan. Bizi üzecek olan bir gün hasretlerimizi özleyecek olmamızdır. Bunun içinde yaşarken kime, neye, ne kadar ışığımızı yansıtacağımızı; kapılarımızı açacağımızı öğrenmemiz gerekecektir. Çok geç olmadan hasretlere hasret kalmadan, pek tabi..

Feride Hande Gemici

fhandegemici@gmail.com