Bir vakitler okuduğum bir söyleşideki kadının şu sözleri aklıma geldi. Diyordu ki; “Kendimi bir ağaç kovuğu gibi hissediyorum. Henüz hiç filizlenmemiş, koca bir ağaç…”. Kimilerimiz kimi zaman işte tam da böyle hissederiz.

Ağaç kovukları olgunluğun, ermişliğin simgesidir. Herkes onların gövdesine yaslanmak, hikmetinden nasiplenmek, bazen dinlenmek ister. Herkesin gözünde ihtişamlıdır. Ancak o kovuk bazen kendi yeşilliğine, filizlerine dönmek ister. Başkalarına sırt, arka olmaktan kendini ihmal ettiğinin farkına bile varmamıştır. Ne zaman ki kovuğu susuzluktan çatlamaya başlar, güveler vücudunu örselemeye başlar aklı başına o vakit gelir.

Türlü kuşlara ev sahipliği, çeşitli canlılara yol arkadaşlığı yaparsın. Zamanla komşu dallara uzanmak, sarmaşık misali sarılmak istersin. Bir bakarsın köklerin salınırken aldığın yaraların bandı, kovuğunun delikleri olmuş. Kökünü saldığın o canım yeryüzü, göğe uzanacak dallarını tek tek aşağıya çekmiş. Bir bakmışsın toprak senin yükünü çekeceğine, sen toprağın yüküyle yerle bir olmuşsun.

 Bazen bir fidan gibi yemyeşil gözlerle toprağa kök salmak da istersin. Sonra bakarsın ki doğa ana, sana bırakmadan, sormadan kökünü çoktan sokmuş canım toprağa. Boyun eğer, kanunu budur dersin. Köklerin salındıkça toprağa acı çekerek büyümeyi öğrenirsin. Acı çeke çeke huzura ve mutluluğa yelken açarsın.

Topraktaki her canlının yegâne dostu olursun. Solucanlara, karıncalara yaptığın ev sahipliğini; dalların dallandıkça, kovuğun genişledikçe türlü ötücüye, kraliçe arılara, baykuşlara yaparsın. Kâh bir çift aşığın şahitliğini, kâh bir derviş çobanın hikâyesini sır küpü misali saklarsın.

Canım okuyan diyeceğim o ki, koca bir ağaç kovuğu da olsan, uçsuz bucaksız Mezopotamya toprağı da olsan verimli olabilmek, filizlenebilmek için önce kendine yer vereceksin kovuğunda da toprağında da..Sen varsan, sana yaslanacaklar da var diye düşüneceksin. Çünkü hiç kimse kurumuş bir kovuğa sarılmak-yaslanmak, çorak bir toprağa girmek istemez.

Mutluluk filizlerinin yeşereceği günler temennisiyle,

Sevgiyle,

Feride Hande Gemici

fhandegemici@gmail.com

Bir Gözlem Ve Çıkarım: Belki de birçoğunuz gibi sabahları işe geldiğimde öncelikle internetten gazetelere şöyle bir göz atmaya çalışırım. Bu hafta yazımı yazmak için yine bilgisayarımın başına oturmuştum ki ‘Candy Crush’ adlı hepimizin bildiği bu akıllı telefon oyunu hakkında bir yazı okuma fırsatı buldum. Stockholm merkezli olan oyunun yaratıcıları, oyunun neden bu kadar sevildiğine dair başlıkları bir bir sıralamıştı. Oyunun tek elle oynanabilmesi, oyuncuya ‘Çok tatlı’ ‘Tebrikler’ gibi hareketli ifadelerde bulunması, kişiyi sıkmaması gibi özellikler tercih sebepleri arasında yer alıyordu. Benim tam da burada bu oyun ve benzerleri üzerinden bir çıkarımım olacak ki birileri insani güzelliklerimizi, renklerimizi birbirimizle paylaşmamıza fırsat vermeden sanal dünyanın sahte renkliliğine hipnotize ediyor. Bir toplulukta birbirimizin gözlerine bakmadan candynin renkli gözleriyle büyüleniyoruz adeta. Bilmem anlatabildim mi?

                    BİR AHMET HAMDİ TANPINAR ŞİİRİ

                    Ne içindeyim zamanın,                                                                          

                    Ne de büsbütün dışında;

                    Yekpare, geniş bir anın

                    Parçalanmaz akışında.

                    Bir garip rüya rengiyle

                    Uyuşmuş gibi her şekil,

                    Rüzgarda uçan tüy bile

                    Benim kadar hafif değil.

                    Başım sükutu öğüten

                    Uçsuz bucaksız değirmen;

                    İçim muradına ermiş

                    Abasız, postsuz bir derviş.

                    Kökü bende bir sarmaşık

                    Olmuş dünya sezmekteyim,

                    Mavi, masmavi bir ışık

                    Ortasında yüzmekteyim.